W dniu 2 grudnia 2022 roku w siedzibie Stowarzyszenia Architektów Polskich w Warszawie, przy ul. Foksal 2 odbyła się uroczystość wręczenia Honorowej Nagrody SARP przyznawanej architektom za całokształt twórczości.
Kapituła Honorowej Nagrody w składzie:
- arch. Agnieszka Kalinowska-Sołtys, Prezes SARP, Przewodnicząca Kapituły
- arch. Ewa Kuryłowicz, Oddział Warszawski SARP – HN 2021
- arch. Jacek Lenart, SARP Oddział Szczecin – HN 2019
- arch. Zbigniew Reszka, SARP Oddział Wybrzeże – HN 2013
- arch. Bolesław Stelmach, Oddział Warszawski SARP – HN 2010
rozpatrzyła zgłoszone przez Oddziały SARP kandydatury do Nagrody.
Po dyskusji, w której omawiano osiągnięcia twórcze i aktywność w działalności publicznej kandydatów, Kapituła przyznała HONOROWĄ NAGRODĘ SARP 2022:
KOLEDZE BOGDANOWI KULCZYŃSKIEMU
Laudację dla Laureata przygotowała prof. arch. Ewa Kuryłowicz
„Przypadł mi niezmierny zaszczyt przygotować laudację na cześć tegorocznego laureata Nagrody Honorowej Stowarzyszenia Architektów Polskich, architekta Bogdana Kulczyńskiego, mojego kolegi ze studiów na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. Akurat w tym roku przypada SO-lecie początku naszej wspólnej nauki i - jako ubiegłoroczna laureatka tej niezwykle prestiżowej nagrody - czuję się wyróżniona przyznaniem mi tej roli. Otrzymanie Nagrody Honorowej SARP to moment w życiu architekta bardzo szczególny i takaż jest jego oprawa. Towarzyszy temu wielki e wzruszenie laureata, ale też i wszystkich, którzy w tej ceremonii uczestniczą. Oto bowiem na tle łańcucha wybranych uprzednio architektek i architektów, którzy na ten laur zasłużyli, pojawia się nowa osobowość. Nowa, ale przecież nie nowa. Znana w środowisku, budująca jego wizerunek dzięki działalności na polu architektury poprzez realizowane projekty, akcje i działania stowarzyszeniowe, pracę na rzecz naszej dyscypliny na innych posterunkach i w różnych rolach. Padające światła reflektorów pozwalają zobaczyć architekta, a w przypadku Bogdana: architekta - artystę, którego realizacje są argumentem na rzecz przynależności architektury do domeny nie tylko nauki, wiedzyeksperckiej, wysokiej klasy rzemiosła, ale nade wszystko do obszaru sztuki. I to nie tylko dlatego, że obok działalności stricte zawodowej zajmował się promocją designu w różnych formułach, a przede wszystkim z powodu Jego głębokiego zrozumienia istoty funkcjonowania budynków w przestrzeni publicznej jako aktywnych uczestników kultury, kulturę tę współtworzących. Taka postawa wymaga świadomości różnych płaszczyzn, na których rozgrywa się architektoniczne teatrum, umiejętności występowania na nich jak na scenie, ustawiania aktorów i dekoracji z reżyserską wprawą i umiejętnością.
Ikoniczna Fabryka Trzciny z 2006 roku - zapomniany budynek na kresach Warszawy nagle został ożywiony. I okazałosię, że można to było zrobić za pomocą prostych gestów, pełnych uśmiechu i dowcipu, żartów i przymrużenia oka, które jak mało co integrują ,dają poczucie wspólnoty bez patosu i dydaktyzmu. To trochę tak, jak w szerszym gronie cieszymy się, gdy słyszymy dowcip, który potrafi rozbawić wszystkich - i poważnych i pryncypialnych, i smutnych i wesołych.Niezwykłe to było uczucie krążyć po wskrzeszonych salach, przyglądać się przedmiotom teoretycznie z innej rzeczywistości, które zaprzęgnięte do innej opowieści, w świetnym guście i z niebywałym smakiem, snuły nową historię. Brakuje takich miejsc, które jak mało kto tegoroczny Laureat potrafi stworzyć lekko i z pomysłem, jednocześnie skłaniając do refleksji poważniejszej natury. Posiadane od 1987 roku uprawnienia artysty plastyka, obok architektonicznych licencji, wykorzystuje w swojej pracy z naddatkiem wykazując, iż zasługuje na nie po stokroć. Któż inny mógłby stworzyć Europejskie Centrum Bajki dla ulubionych bohaterów z wyobraźni Kornela Makuszyńskiego , towarzyszących dzieciństwu wielu pokoleń, nie tylko tych wychowanych na przygodach małpki Fiki Miki i Koziołka Matołka. Postacie te, już autonomicznie symboliczne, mają tam swoje miejsce w stale rosnącym katalogu bohaterów .
Różnorodność zadań, których się podejmuje - od osiedli mieszkaniowych po biurowce, butikowe plomby i dom własny z niezwykłymi rozwiązaniami organicznych ścian zaczerpniętych z tradycji tężni, z tarninową ścianą po której spływa solanka, są ilustracją nie tylko biegłości technicznej, która pozwala rozwiązać każdy temat, ale przede wszystkim rozległości zainteresowań. „Mierz siły na zamiary” - ta maksyma towarzyszy Bogdanowi Kulczyńskiemu przy wielu realizowanych przez niego budynkach. Pozorna ekstrawagancja i łącząca się z nią skomplikowana instalacja wodna, okazują się rozwiązaniem iście naturalnym i oczywistym w leśnym otoczeniu domu. W efekcie dowiadujemy się, że architektura to nie tylko ściany i dach, słońce i cień, ale także oddech.
Twórczość Bogdana Kulczyńskiego stanowi polemikę z wierszem Wisławy Szymborskiej
„Rozmowa z kamieniem”. W wierszu tym kamień, poproszony o otwarcie wrót:
/. ../ Pukam do drzwi kamienia.
- To ja, wpuść mnie./.../
mówi:
„/.../ - Jestem z kamienia - mówi kamień - I z konieczności muszę zachować powagę. Odejdź stąd.
Nie mam mięśnia śmiechu . /. ../”
Kamienie u Bogdana Kulczyńskiego mają „mięsień śmiechu”. Wywołują uśmiech, czasem powodują śmiech, zmieniają życie na lepsze, co potwierdził Prezydent Rzeczpospolitej, przyznając Mu nagrodę „Piękniejsza Polska”. Czegóż można więcej oczekiwać od architektury i jej architekta?
Gratulacje dla Laureata! Życzymy Mu wielu jeszcze pięknych projektów!
Z szacunkiem i przyjaźnią,
Ewa Kuryłowicz”.
